Πολλές φορές τα παιδιά βρίσκονται σε υπερένταση από τα γεγονότα της ημέρας, ή δεν θέλουν να πάνε για ύπνο και να αποχωριστούν τους γονείς τους, όταν μάλιστα υπάρχει και ένα αδερφάκι, μεγαλύτερο από εκείνα, το οποίο πηγαίνει αργότερα για ύπνο. Άλλες φορές έχουν εφιάλτες και φοβούνται να κοιμηθούν τελείως μόνα τους στο δωμάτιο. Γενικότερα, είναι σημαντικό να ελέγξουμε αν υπάρχει κάτι για το οποίο έχουν άγχος κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή κάποιο γεγονός για το οποίο αγωνιούν για την επόμενη μέρα, στο σχολείο, με τους φίλους τους, ή αλλού, και το οποίο τους δημιουργεί υπερένταση και δεν μπορούν να κοιμηθούν.
Με τα παιδιά είναι επίσης σημαντικό να τηρείται ένα καθημερινό, συγκεκριμένο πρόγραμμα σε σχέση με την ώρα και τη διαδικασία του ύπνου. Οι γονείς μπορούν να αρχίζουν να βάζουν τα παιδιά στο κλίμα της προετοιμασίας του ύπνου περίπου 30 λεπτά πριν, βοηθώντας τα να χαλαρώσουν περισσότερο και διακόπτοντας δραστηριότητες που δημιουργούν ένταση (π.χ. τηλεόραση, έντονη μουσική κλπ.). Και αν, κάνοντας όλα αυτά υπάρχει η αίσθηση ότι γινόμαστε πολύ αυστηροί, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα περισσότερα παιδιά, όταν είναι κουρασμένα, θέλουν να
κοιμηθούν, γι’ αυτό πρέπει να τηρούμε τα όρια και να είμαστε σταθεροί στην προσέγγισή μας προκειμένου κι εκείνα να νιώσουν μεγαλύτερη ασφάλεια.

Η συμπεριφορά αυτή ονομάζεται ονυχοφαγία και εμφανίζεται σε αρκετά υψηλό ποσοστό παιδιών. Συχνά θεωρείται ως μια κακή συνήθεια, όµως στην πραγµατικότητα αποτελεί ένα σύµπτωµα αγχώδους συναισθηµατικής διαταραχής και υποδεικνύει ανασφάλεια, άγχος ή φόβο. Μπορεί να εκδηλωθεί μετά την εμπειρία ενός αγχογόνου γεγονότος, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να υποδεικνύει έλλειψη ικανοποίησης, ανία ή αμηχανία. Σε όλες τις περιπτώσεις η ονυχοφαγία αποτελεί έναν τρόπο κατευνασμού των δυσάρεστων ή αρνητικών συναισθημάτων και υποδεικνύει την ανάγκη του παιδιού για ενίσχυση της χαμηλής αυτοεκτίμησής του.
Δεν υπάρχει μια δοκιμασμένη συνταγή που να εγγυάται τη διακοπή αυτής της συνήθειας αλλά οι γονείς μπορούν να προσέξουν σημαντικά πράγματα που βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση: να παρατηρήσουν τις στιγμές στις οποίες το παιδί αρχίζει να τρώει τα νύχια του που θα υποδείξουν τους παράγοντες που του δημιουργούν άγχος, αμηχανία κλπ. Να μην επικρίνουν και να μην προσβάλλουν το παιδί για να το νουθετήσουν. Να του προσφέρουν εναλλακτικές συμπεριφορές ενασχόλησης με τα χέρια του όταν θέλει να φάει τα νύχια του, και να επενδύουν στη φιλαρέσκειά του τονίζοντας ότι το να τρώει τα νύχια του χαλάει το όμορφο σχήμα των χεριών του κ.ά.

Τα περισσότερα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι και ο φόβος αυτός είναι πολύ αληθινός. Συχνά ζητούν να έχουν ένα φως ανοιχτό για να κοιμηθούν χωρίς να φοβούνται, ή ένα αγαπημένο παιχνίδι για τον ύπνο. Ο φόβος για το σκοτάδι ξεκινά περίπου στην ηλικία που τα παιδιά είναι αρκετά μεγάλα πια ώστε να έχουν την αίσθηση της φαντασίας, δηλαδή ουσιαστικά από την ηλικία των 2-3 ετών. Σε αυτή την ηλικία είναι αρκετά μεγάλα πια για να φαντάζονται διάφορα πράγματα αλλά όχι αρκετά «σοφά» για να διακρίνουν τη φαντασία από την πραγματικότητα. Έτσι, πολύ εύκολα το άγνωστο μετατρέπεται σε φόβο. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και το γεγονός ότι το βράδυ οι δυνατότητες απόσπασης της προσοχής τους είναι πολύ λιγότερες, τότε μια απλή σκιά στην κουρτίνα του παιδικού δωματίου εύκολα μετατρέπεται σε ένα τέρας με τρία κεφάλια… Η τηλεόραση παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των φόβων που γεννώνται στο σκοτάδι. Οι εικόνες και οι ήχοι από την τηλεόραση, ενώ μπορεί να φαίνονται «απλοί» σε έναν ενήλικα, δημιουργούν πολύ υψηλή διέγερση στο μυαλό των παιδιών και μπορεί να προκαλέσουν τρόμο. Και τα βιβλία επίσης παίζουν σημαντικό ρόλο καθώς μπορεί να περιέχουν εικόνες που είναι τρομακτικές και προκαλούν την ήδη ενεργή φαντασία των παιδιών γεννώντας ένα σωρό ιδέες που τους «επισκέπτονται» και πάλι όταν κοιμούνται μόνα τους στο κρεβάτι. Τέλος, σημαντικό ρόλο παίζουν και πολλές φράσεις-εκφοβισμοί που χρησιμοποιούν οι γονείς χωρίς να συνειδητοποιούν τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνονται στο μυαλό των παιδιών. Για παράδειγμα, «αν δεν προσέχεις, θα σε αρπάξει ο σκουπιδιάρης». Μπορεί να φαίνεται μια αθώα φράση εκφοβισμού, παρόλα αυτά θέτει γερές βάσεις για νυχτερινές επισκέψεις φόβων και …τεράτων στο σκοτάδι της νύχτας.

Πολλά παιδιά που πηγαίνουν για πρώτη φορά σχολείο, μπορεί να αρνηθούν να πάνε σχολείο. Το γεγονός αυτό δημιουργεί σημαντική ένταση και δυσκολία χειρισμών τόσο στους γονείς όσο και στους εκπαιδευτικούς. Είναι σημαντικό, σε πρώτο στάδιο, να εκτιμηθεί ο «βαθμός» της άρνησης του παιδιού, με άλλα λόγια εάν πρόκειται απλά για ένα αρχικό άγχος προσαρμογής στο οποίο το παιδί χρειάζεται απλά ένα χρονικό διάστημα για να κάνει μια ομαλή μετάβαση και να προσαρμοστεί σε μια νέα κατάσταση. Σε άλλες περιπτώσεις, όμως, το παιδί μπορεί να εκδηλώνει έντονο άγχος, να παραπονιέται από το βράδυ αλλά και το πρωί ότι δεν θέλει να πάει στο σχολείο, να κλαίει και να εμφανίζει ψυχοσωματικά συμπτώματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό να αναζητηθούν τα αίτια του άγχους: αν αφορούν τη σχέση μεταξύ γονέα-παιδιού, τη δυσκολία και το άγχος αποχωρισμού τους (πολλές φορές και ο ίδιος ο γονέας δυσκολεύεται να αποχωριστεί το παιδί και να το «απελευθερώσει» σε μια νέα πορεία της ζωής του) καθώς επίσης και τις ιδέες ή αντιλήψεις που μπορεί να έχουν μεταφερθεί στο παιδί σχετικά με το σχολείο, τους δασκάλους, τα μαθήματα κ.ά. Για παράδειγμα, κάτι μπορεί να το έχει τρομάξει πολύ και να έχει παρανοήσει σε σημαντικό βαθμό. Επίσης, μια τραυματική εμπειρία του παιδιού με άλλα παιδιά στη γειτονιά ή αλλού μπορεί να του έχει δημιουργήσει μια δυσκολία ένταξης και αλληλεπίδρασης σε ομάδες κ.ά.