Οι παραπραξίες αποτελούν έναν όρο της ψυχανάλυσης και αφορούν μικρά λάθη της συμπεριφοράς μας, όπως είναι οι παραδρομές της γλώσσας, η λησμοσύνη γνωστών ονομάτων, η τοποθέτηση αντικειμένων σε λάθος μέρος κοκ., που φαίνονται εκ πρώτης όψεως αθώα ή τυχαία, συχνά όμως υποδηλώνουν τα ασυνείδητα αισθήματά μας, τις σκέψεις, τις συγκρούσεις, τις επιθυμίες μας κλπ., για πρόσωπα ή καταστάσεις που μας έχουν ενοχλήσει. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να ξεχάσουμε τα γενέθλια ενός φίλου, να «χάσουμε» το δώρο που μας χάρισε ένα αγαπημένο πρόσωπο, να μην παρευρεθούμε σε μια εκδήλωση επειδή ξεχάσαμε τη συγκεκριμένη ημερομηνία; Είναι γεγονός ότι πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε τα συναισθήματά μας, ότι κάτι μας ενόχλησε, μας θύμωσε, μας πλήγωσε με ιδιαίτερο τρόπο. Απωθούμε τα συναισθήματά μας αλλά, τελικά, και αυτά «διαφεύγουν» μέσω των παραδρομών από τον έλεγχό μας.

Η νεαρή ηλικία σχετίζεται άμεσα με την εκδήλωση ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς. Συγκεκριμένα άνδρες νεαρής ηλικίας ρισκάρουν περισσότερο σε σχέση με τους μεγαλύτερούς τους. Η συγκεκριμένη διαφοροποίηση αφορά κυρίως στο επίπεδο των φυσικών αντοχών ενώ σε οικονομικά ή πνευματικά ζητήματα η επιδίωξη του ρίσκου αυξάνει με την πάροδο της ηλικίας. Οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες σημειώνουν μικρότερη τάση προς ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. Η βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου και η παροχή ίσων ευκαιριών τείνει να ελαχιστοποιεί τη συγκεκριμένη διαφοροποίηση. Θετική συσχέτιση υφίσταται μεταξύ της οικονομικής κατάστασης και της τάσης προς ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. Ρισκάρουν περισσότερο όσοι έχουν περισσότερα! Τα πρωτότοκα παιδιά ρισκάρουν λιγότερο σε σχέση με τα δευτερότοκα. Η απειρία των γονέων και οι υψηλότερες απαιτήσεις στην ανατροφή των πρωτότοκων παιδιών οδηγούν πιθανόν σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις εξέλιξής τους. Οι εργένηδες ρισκάρουν περισσότερο από τους παντρεμένους των οποίων η παρακινδυνευμένη συμπεριφορά μπορεί να έχει αντίκτυπο και σε άλλα πρόσωπα, τη σύντροφο, τα παιδιά κλπ. Το υψηλό μορφωτικό επίπεδο σχετίζεται με υψηλότερο ποσοστό ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς: όσο περισσότερα ξέρεις τόσο περισσότερα ρισκάρεις!

Η θεραπευτική ιππασία αποτελεί μια εναλλακτική, ολιστική, θεραπευτική προσέγγιση για άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι μια μορφή θεραπείας κατά την οποία το άλογο χρησιμοποιείται για να επιτευχθούν θεραπευτικοί στόχοι χωρίς να αντικαθιστά τις κλασσικές θεραπευτικές μεθόδους.
Η θεραπευτική ιππασία αποτελεί καταρχήν μια ευχάριστη αθλητική και κοινωνική δραστηριότητα και βοηθά το άτομο να κινητοποιηθεί ψυχικά και κοινωνικά στα πλαίσια μιας ομάδας. Ενισχύει την εύρεση νέων τρόπων συμπεριφοράς και ανάπτυξης ισορροπημένων κοινωνικών δεξιοτήτων χρησιμοποιώντας το άλογο ως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας.
Παράλληλα, αναφέρεται στη χρήση της κίνησης του αλόγου, ως θεραπευτικού εργαλείου, για να επιτευχθούν η σωστή στάση του σώματος, η ισορροπία, η κινητικότητα και ο μυϊκός τόνος παιδιών με νευρολογικά προβλήματα. Η κίνηση του αλόγου είναι τρισδιάστατη, πολύ κοντινή με την ανθρώπινη κίνηση. Μεταφέρει στο ανθρώπινο σώμα περίπου εκατόν δέκα τρισδιάστατες ρυθμικές ταλαντώσεις το λεπτό, με αποτέλεσμα ο αναβάτης να γυμνάζεται παθητικά και να εξασκεί την ισορροπία του, ενώ παράλληλα νιώθει ευχάριστα συναισθήματα. Τέλος, το άλογο μπορεί να γίνει και η προέκταση του σώματος ατόμων που χρησιμοποιούν αναπηρικό καρότσι που με αυτό τον τρόπο έχουν τη δυνατότητα να δουν τον κόσμο από πάνω προς τα κάτω, και όχι αντίθετα, όπως τον βλέπουν όταν κάθονται στο αναπηρικό καρότσι.